Vanmorgen geholpen bij het goede werk van de kledingbank. Om 8 uur zit ik in de auto naar Breukelen gehuld in de dikke mist, het is letterlijk een kleine wereld. Ik doe het nog niet zo lang, dus ik ben nog verwonderd over de samenwerking van alle mensen die hier zich vrijwillig voor inzetten. Ik ben deze ochtend ingedeeld bij de inname van gebrachte kleding. Iedereen lijkt precies te weten wat hij of zij moet doen. In een hele korte tijd wordt een ruimte met stoelen en tafels, omgetoverd tot een grote kledingwinkel. Samen met mijn collega, ga ik de zakken kleding in ontvangst nemen die bij de deur gebracht worden. Als de grote kar op wieltjes vol zit, dan breng ik deze naar de eerste etage, dat gaat via de lift. De lift is niet zo groot maar met de kar kunnen er ongeveer drie mensen mee. Dat gebeurt dan regelmatig. Er staan een man te wachten, niet zo heel oud nog maar wel met teveel kilo’s. Hij bekijkt mijn kar van onder tot boven. Ik maak een praatje met de man. “Hij zegt tegen mij, “dat is voor mensen die heel weinig hebben hé!” Ik zeg hem dat dit zo is, maar dat het ook voor mensen kan zijn die iets meer hebben dan heel weinig. Eindelijk komt de lift eraan en we gaan er samen met de kar in. Op een of andere manier voel ik me ook niet zo heel erg op mijn gemak met hem maar ik kan mij hierin vergissen. Zo’n lift is een hele kleine ruimte en niemand kan je helpen als er iets gebeurt terwijl de deuren dicht zijn. De man zegt plotseling -wijzend naar een stuk textiel in de kar- “dat is mijn lievelingskleur!” Ik bekijk hem nog eens goed en zie dat de man een persoon is met een beperking. Ik scheur de zak open en trek het stuk textiel eruit. Het blijkt een mega groot groen dames shirt te zijn waar hij, met zijn kilo’s teveel, ongeveer twee keer in kan. Ik geef het aan hem en ik zie een hele grote lach op zijn gezicht, “mag ik dit hebben?” vraagt hij. Ik zeg hem, neem het maar mee. Samen gaan we uit de lift, hij naar zijn woonplek met zijn nieuwe schat en ik weer naar de georganiseerde winkel van de kledingbank. Een bijzondere ontmoeting in de lift en ik heb zelf ook een glimlach gekregen.
Door: Anita Zuidgeest